25 maja - Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego - Aktualności - KPP Wschowa

Historia

Dokładnie 37 lat temu, 25 maja 1979 roku na Dolnym Manhattanie w dzielnicy SoHo w Nowym Yorku zaginął 6-letni Etan Kalil Patz. Chłopiec tego dnia po raz pierwszy miał sam dotrzeć do szkoły. Nie pojawił się w niej już nigdy. Nie dotarł nawet na przystanek, znajdujący się w pobliżu jego mieszkania, z którego odchodził szkolny autobus. Wydawało się, że dosłownie zapadł się pod ziemię. Poszukiwania chłopca poruszyły całą społeczność Stanów Zjednoczonych. Wizerunek Ethana był m. in. publikowany w całych Stanach na kartonach z mlekiem. Działania poszukiwawcze za zaginionym chłopcem były prowadzone na skalę międzynarodową. Ostatecznie w 2001 r. chłopiec został uznany oficjalnie za zmarłego. W 1983 roku ówczesny Prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan ustanowił dzień zaginięcia chłopca, tj. 25 maja Międzynarodowym Dniem Dziecka Zaginionego. Dlatego też każdego roku, tego właśnie dnia, celem zwrócenia uwagi na zjawisko zaginięć dzieci, wszystkie kraje na świecie, w tym również Polska, podejmują działania na rzecz upamiętnienia powyższego zdarzenia.

25 maja to doskonały pretekst do podjęcia dyskusji o problemie zaginięć dzieci i młodzieży w Polsce. To również doskonała okazja do przypomnienia podstawowych zasad, które mogą ustrzec nas i nasze pociechy przed ogromnym dramatem, jakim jest zaginięcie dziecka a także uświadomienia sobie najważniejszych kroków, warunkujących szybkie i skuteczne odnalezienie dziecka, w sytuacji gdy do takiego zdarzenia już dojdzie.

Statystyki

Według policyjnych statystyk każdego roku ginie ok. 7-8 tys. osób małoletnich. Dlaczego tak się dzieje? Jaka jest przyczyna tych zaginięć? Czy możemy temu przeciwdziałać? Analiza danych gromadzonych przez Policję częściowo pozwala odpowiedzieć na te pytania  i zobrazować skalę zjawiska.

Największa grupa zaginionych małoletnich to młodzież w wieku między 14 a 17 rokiem życia. Rocznie jest to ponad 6 tys. osób czyli ok. 90 % wszystkich zaginięć w kategorii do 18 roku życia. W świetle tych danych można powiedzieć, że zaginięcia dzieci do 6 roku życia to „zaledwie” ok. 500 rocznie, zaś w wieku 7 – 13 lat sporadycznie przekraczają liczbę 1 tysiąca. Należy jednak podkreślić, że większość zaginięć kończy się odnalezieniem osoby małoletniej w przeciągu kilku czy kilkunastu godzin.

Przyczyny zaginięć dzieci

Jak wynika z przytoczonych statystyk, zaginięcia małoletnich dotyczą głównie młodzieży w wieku około-gimnazjalnym. Każdego roku w przybliżeniu w 60% sytuacji przyczyną ich zaginięcia są ucieczki – czy to z domu, czy z różnego rodzaju placówek wychowawczych. W pozostałych powodem są nieporozumienia rodzinne oraz porwania rodzicielskie, w części brak jest jednoznacznie ustalonej przyczyny.

W przypadku ucieczek nastolatków ich wspólnym mianownikiem jest brak zrozumienia ze strony dorosłych dla problemów młodych ludzi borykających się w okresie dojrzewania ze skrajnymi emocjami, przeżywających burzę hormonów. Często głównym „winowajcą” jest zwyczajnie brak czasu dla dziecka i ignorowanie, bądź niezauważanie jego potrzeb emocjonalnych a także koncentracja na własnych problemach i konflikty między rodzicami. Wszystko to prowadzi do poczucia samotności i bezradności młodego człowieka wobec sytuacji w jakiej się znajduje. Szukając zrozumienia, akceptacji, poczucia bezpieczeństwa, podejmuje decyzję o ucieczce w rzeczywistość pełną zagrożeń, często wikła się w konflikt z prawem i ta historia kładzie się cieniem na jego dorosłym życiu.

Małych dzieci zwyczajnie pilnujmy. Nie spuszczajmy ich z oczu. Kontrolujmy ich pierwsze kroki w samodzielność. Pamiętajmy o tym, że to my – dorośli, mamy obowiązek zadbać o ich bezpieczeństwo. Pozwólmy im na odkrywanie świata i jego tajemnic, ale zawsze pod naszym czujnym nadzorem. Nauczmy nasze maluchy własnego imienia i nazwiska, troszkę starsze dzieci – również adresu zamieszkania i uczulmy je, komu i w jakich okolicznościach może te dane przekazywać. Powiedzmy dziecku, jak powinno się zachować, w kontakcie z obcą osobą i zachęćmy do tego, aby głośno krzyczało, gdy znajdzie się w sytuacji zagrożenia.

Starszym dzieciom okażmy naszą uwagę i zrozumienie. Słuchajmy uważnie tego co nasze dziecko ma nam do powiedzenia, z czym chce się z nami podzielić. Zachęćmy je do rozmowy, dajmy odczuć, że je kochamy i że jego potrzeby i problemy są dla nas ważne. Nie dopuśćmy do tego aby brak zainteresowania z naszej strony i ignorowanie potrzeb młodego człowiek,  skutkował szukaniem przez niego wsparcia i pomocy u kogoś innego. Taka „pomoc”, może okazać się nie tylko dla naszego dziecka ale także i dla nas brzemienna.

Pamiętając w tym szczególnym dniu o wszystkich zaginionych dzieciach, które do dziś nie powróciły do swoich domów, zróbmy wszystko aby zapobiec sytuacji, w której to nasze dziecko zaginie.

Wszystkich zainteresowanych poszerzeniem wiedzy dotyczącej poruszonej problematyki, a także edukacją w zakresie profilaktyki zaginięć  osób zachęcamy do odwiedzenia strony childalert.pl oraz do zapoznania się z archiwalnymi artykułami ze strony policja.pl: „Zaginięcia osób w Polsce. Fakty i mity” oraz „Wakacje nie zwalniają rodziców z odpowiedzialności”.

Źródło:

KGP